Chiel kwam tegen Robbie een pion achter. Dat had nog niet beslissend hoeven te zijn, als hij vervolgens niet een Paard had weggegeven. Dat deed hij dus wel en dat was dus beslissend.
Albert en Jan Willem hielden de stellingen lang in evenwicht. Maar toen Jan Willem met f6 zijn stelling opende voor Alberts zwarte Loper, kwam de hele witte krijgsmacht er achteraan en mat volgde snel.
FrankvdR trof Patrick. Daar trof hij het niet mee. Patrick drong/dwong de witte stukken naar velden waar zij een vorkje mogelijk maakten een dat kostte Frank een stuk. Lang spartelde hij nog tegen, maar het eindigde met een fraai mat.
Joop trok tegen Steffen vanaf acquit ten aanval. maar, zoals dat wel vaker met hem het geval is, op het moment suprême durfde hij niet door te drukken. Steffen wist de c-lijn te openen, rukte daar met zijn pion op naar c4, wist ook nog een Toren onaantastbaar de stelling van Joop binnen te laten dringen en rolde vervolgens bekwaam die stelling op.
De partij van de avond was die tussen Paul en René. Geen van de twee is dol op verdedigen, dus kozen beiden de aanval. De vraag was dus welke de dooorslag zou geven. Op het antwoord moesten we lang wachten. Eerst leek René de beste papieren te hebben. Maar Paul wist koelbloedig onheil te voorkomen en nam de aanval over. Veel tijd hadden ze toen niet meer. René gooide in een alles of niets poging ook de twee pionnen die voor zijn Koning stonden in de strijd, de Dame van Paul kwam binnen, Paul overzag, waarschijnlijk, een winnende voortzetting en de kansen leken weer te keren in het voordeel van René. Maar weer kwam Paul terug en met nog ongeveer een halve minuut op de klok vond René dat hij op moest geven. Dit maakte hij dus kenbaar. De ontknoping die hierop volgde, kunnen we zonder meer uniek en hoogst dramatisch noemen. Paul sloeg het aanbod tot capitulatie af, wilde, kennelijk, schakend deze bloedstollende partij afmaken, maar maakte, even de concentratie kwijt, meteen zo’n blunder dat hij kon opgeven. Ongelooflijk.
stolberglaan
