stolberglaan

stolberglaan

Interne competitie.

Dit nieuwe seizoen zijn we niet begonnen met de algemene ledenvergadering, maar meteen met schaken. Dat blijkt ook wel wat te hebben. De hoofden zijn nog fris en zitten vol met herinneringen aan wijde horizonten en zonovergoten hoogvlakten. En starend naar bord en stukken, peinzend over de complicaties van de stelling, verrukt over de onbegrensde mogelijkheden die het schaakspel biedt, namen in sommige hoofden die zoete herinneringen de vorm van fantastische visioenen aan.
Dit leidde tot de volgende uitslagen.

Interne competitie, ronde 1.


Frank vdR – Fons 0 – 1
Steffen – Emile 1 – 0
Joop – Chiel ½ - ½
Robbie – Frank S 0 – 1
Jan – Paul 0 – 1

Maar wat er achter deze eenvoudige cijfers verborgen gaat!

Verslag 1ste ronde.

Frank vdR
koos meteen voor de aanval en drong met veel stukken de stelling van Fons binnen. Iets minder had ook gekund, want nu kon Fons er met een eenvoudige pionzet twee aanvallen. Loper weg, aanval weg. Daarna wisselden de kansen voortdurend. Dan stond Fons weer op winst, dan Frank. Dit ging zo door tot Frank materieel zo veel voor stond, dat verliezen nu toch onmogelijk leek. Maar voor het onmogelijke draait Frank zijn hand niet om. En dus won Fons.
Joop speelde tegen Chiel als een duivel zijn geliefde Damegambiet en kwam geweldig uit de opening met een pion voor. Maar ja, dan sta je beter en wat dan? En terwijl Joop het spoor wat uit het oog verloor, raakte Chiel op dreef. Hij won de pion terug en haalde de angel uit de stelling van Joop. En net toen de neutrale toeschouwer dacht: “Jammer Joop, daar ga je weer”, bood Chiel remise aan. Moest hij vroeg op? Was hij opgelucht dat ie de dreigende nul had weten te voorkomen. Is Chiel een altruïst? (En zo ja, waarom dan nooit tegen mij?J.R). Hoe dit ook zij, Joop accepteerde dit aanbod gretig.
Jan offerde, in een opening die vroeger “het Russisch” werd genoemd, op de 4de zet een Paard tegen Paul door in te slaan op f7. Hij kreeg daar twee pionnen, een voorsprong in ontwikkeling en aardige aanvalskansen voor terug.
Na 15 zetten stond Pauls verdediging op instorten. Paul had zich dan ook niet zo met zijn verdediging beziggehouden, maar met het geniepig opzetten van een tegenaanval.
Omdat hij aanmerkelijk sterker aanviel dan Jan zich verdedigde, ging de winst dus naar Paul.
Steffen en Emile gingen er in hun partij, die aanvankelijk nog wel iets op Siciliaans leek, vol tegen aan. Complicaties werden niet geschuwd, integendeel, het leek er eerder op of ze er alleen maar waren om ze nog gecompliceerder te maken. Enige duidelijkheid leek er te komen toen Emile na lang nadenken uit 15 minuten gepieker de verkeerde conclusie trok en een Loper weggaf. Hij kreeg hier wel twee pionnen voor terug. Kon Steffen hiervan profiteren? Niet echt. Toen de twee pionnen van Emile 2 vrijpionnen werden, werd het weer knap ingewikkeld, terwijl voor beiden de tijd begon te dringen. Steffen bleek hiertegen het best bestand. Hij plaatste een paardvork en won een Toren en de partij.
Bij Robbie en de andere Frank ging het lange tijd gelijk op. Toen de meeste stukken al van het bord waren, werden ook nog de laatste Torens geruild. Robbie hield een Paard over en 6 pionnen, Frank een Loper en 6 pionnen.
Zo’n materiaalverhouding is voor de liefhebber altijd interessant. Wat zal sterker blijken, Paard of Loper? Omdat de pionnen verdeeld op de twee vleugels stonden, leek de Loper van Frank een klein plusje te betekenen. Hierbij kwam even later nog een witte Koning die door de Loper afgesneden werd van het slagveld. Dit tweede plusje vormde uiteindelijk de doorslag in een pionnen-doorbraak op de damevleugel.
Het eindspel met de analyse volgt binnenkort.

Jan R.